al bijna één maand

Hallo allemaal,

Inmiddels zit de 3e week in Grasshut station er alweer bijna op (we zijn in totaal al bijna 1 hele maand weg!). We doen niet elke dag nieuwe/spannende dingen, vandaar dat er iets meer tijd tussen de verslagen zit. Een paar dagen geleden hebben we wat jonge paarden (±15 maanden) die ruim 6 maanden geen mens meer gezien hebben, weer laten wennen aan contact (denk aan: halster om doen, afspuiten met water, wassen, lopen, fotoshoot voor verkoopfoto’s). Daarnaast is het fokseizoen voor de paarden hier gestart, en komen er steeds meer merries het terrein op om of gedekt te worden, of gecheckt te worden op zwangerschap of hengstigheid. Ze gebruiken hier (net als in Nederland) natuurlijke dekking en kunstmatige inseminatie, alleen voor het opvangen van zaad gebruiken ze gewoon een echte merrie in plaats van een neppert. Vooral Liz is helemaal thuis in de paardenfokkerij, ze heeft veel kennis, veel apparatuur en een half laboratorium voor het controleren en klaarmaken van het zaad. Ook hebben we een trucje geleerd over hoe je kreupelheid zichtbaar kunt maken voordat het paard zichtbare signalen afgeeft.

Wat betreft de koeien: we zijn weer bezig geweest met het musteren (drijven) van een van de paddocks. Josh (de vriend van Vicky) was er ook weer bij met zijn helikopter. Na het musteren wordt er altijd gedraft (koeien uitsorteren) op geslacht (micky: jonge stier, heffer: jonge koe), drachtigheid, commercial (slacht/verkoop) en koeien die ze wilden aanhouden, cracky cows, zieke koeien enzovoort. De koeien werden getest op drachtigheid en vervolgens werden zo’n 150 van de heffers (koeien) gespeeyd (gesteriliseerd). Dit doen ze gewoon via het achterste van de koe, het lijkt ook geen pijn te doen. De koeien moesten hiervoor opgedreven worden, dit was onze taak. Met plastic stokken en een jigger (elektrische stok) moesten we ervoor zorgen dat de koeien doorliepen, van hok naar hok gingen en moesten we ze uitsorteren in kleinere groepjes. Dit lijkt op zich niet zo’n zware taak, maar beeld je het op en neer rennen, klimmen over hekken en het opsplitsen van rondrennende koeien maar eens in als de zon brand met zo’n 35 graden :P En dan rekenen we het vluchten voor de cranky cows nog niet eens mee!

De koeien worden ook allemaal behandeld met pour on antiparasieten spray. Om bij te houden welke koeien geweest zijn, snijden ze de flos van de staart af (net onder de ‘levende’ staartpunt) met een mes (banktaylen ofzoiets). Serana kreeg dat eerst niet voor elkaar, maar inmiddels gaat het al een stuk beter (als het mes dan ook echt vlijm scherp is). We moeten wel goed oppassen dat de koeienbenen niet tussen de hekken door schoppen.

Zoals eerder genoemd hebben we ook weer te maken gehad met de Cranky Cows, die als enige doel hebben: ons verpletteren. Het hek springen gaat steeds beter. Bijna was Serana haar vingers kwijt toen een kwade rode koe het op haar voorzien had. Als het hek niet tegen werd gehouden door een paal had ze A: zo plat geweest als een dubbeltje, en B: als haar vingers ertussen hadden gezeten was ze ze zeker kwijt. De klap was zodanig hard dat de koe flink bloedde in het gezicht. Het hek was daarnaast zo hard dichtgeslagen dat ze er flink tegenaan moest duwen en trappen om het überhaupt weer open te krijgen. De eerste vraag van Karli was dan ook meteen: heb je je pijn gedaan? Zaten je vingers ertussen? Gelukkig was dat niet het geval. Karli was trouwens ook bijna haar voet kwijt geweest als ze deze 1 seconde later had opgetrokken, toen een andere koe recht op die plek zijn kop door het hek heen ramde. We zien steeds meer in dat het werk hier echt gevaarlijk is! Veel gevaarlijker dan op de boerderijen in Nederland…

Het weer is vorig weekend ietsjes kouder geweest, en we hebben ook wat regen gehad, maar inmiddels loopt de temperatuur weer aardig op. Iedereen hier denkt ook dat het een hele hete zomer gaat worden, we zullen zien!

Een aantal avonden geleden, toen we ’s avonds de paarden aan het verzorgen waren, werd er ineens flink geschoten. Natuurlijk schrokken de paarden (en vooral de veulens) hier erg van, net als wij. Wat bleek: vleermuizenjacht. En dan hebben we het niet over de kleine vleermuisjes die wij in Nederland kennen, maar over dieren met een spanwijdte van ongeveer een halve meter (zie foto). Ze brengen dodelijke ziekten over op de paarden. Een vleermuizengroep kent blijkbaar één ‘leider’ die opzoek gaat naar eten. Als hij dat gevonden heeft keert ie terug om de rest op te halen. Ze proberen hier dus die leiders uit te schakelen, zodat er niets terugkeert om de groep te halen en de groep vervolgens ook dood gaat.

De schoten die we die avond hoorden waren (helaas voor Barry en Liz) allemaal mis, maar de dag erna (overdag) ontdekte we een achterblijver. Één schot en hij viel naar beneden. Om de ziekte vervolgens helemaal uit te schakelen wordt de vleermuis ver brand. Inmiddels zijn er in totaal zo’n 7 vleermuizen naar de hemel geschoten.

We hebben deze week ook voor het eerst het vlees van de koeien hier gegeten. Je zou denken: het is gewoon rundsvlees, maar nee hoor! Het vlees van de brahma koeien smaakt veel beter! Weinig vet en erg mals. Ze eten en drinken hier verder heel eentonig, vaak hetzelfde. Meestal krijgen we een worstje, kipburger of bieflapje met bijna altijd aardappelpure of friet en wortels of broccoli. Qua drinken gaat dit ongeveer hetzelfde: Liz en Barry drinken de hele dag door alleen maar cola, wij kunnen het doen met water, ranja en soms een cola. Ze drinken hier trouwens regenwater, het water uit de leidingen (bronwater wat ze oppompen met windmolens) smaakt naar kalk en is niet lekker.

Er lopen hier veel wilde zwijnen (pigs). Pighunters gaan opjacht met pigdogs om de varkens te vangen. Ze moeten wel toestemming vragen aan de eigenaren van de propherty (terreinen) of ze opzoek mogen gaan naar varkens. Van de week is er een pigdog naast de weg gevonden, deze zit inmiddels in één van de stallen. De hond had een harnas aan (ter bescherming tijdens het vechten met en doden van de varkens). Er is nog niemand komen vragen naar de hond, wel zijn er wat langzaam rijdende auto’s gespot met honden achterin. Waarschijnlijk de eigenaren, die zonder toestemming op jacht zijn gegaan op de grond van dit terrein (grasshut station).

Vandaag was de derde dag dat we vroeger zijn opgestaan, 5.00 uur in plaats van 6.30 is wel erg vroeg! Helemaal als pas om 19.30 uur klaar bent met werken, snel gaat douchen, eet om 20.30 uur en vervolgens dus om 22.00 uur in je bed ligt. Dit begint wel een beetje op te breken. Gelukkig hoorde we Liz vandaag zeggen dat we morgen een rustig dagje gaan hebben.

Van de week hebben we voor het eerst ook een stukje mogen paardrijden op het paard van de vriend van Vicky (wat een van de rustigste paarden hier is). Conclusie: het paard luisterde erg goed naar zowel been als teugel (iedereen hier vind dat het paard helemaal niet goed luistert) en westernzadels zitten erg comfortabel, je krijgt geen pijn aan je kont. We hebben verder helaas nog niet mogen paardrijden. De paarden hier worden namelijk gebruikt voor competitie (campdraft). Ze zijn erg fel onder het zadel, heel gefocust op de koeien (wat dus maakt dat een paard een koe achterna zou kunnen gaan die wij niet eens gezien zouden hebben) en heel gevoelig op zowel been en mond. Wanneer een paard te traag is, niet goed genoeg is, te rustig is of wat dan ook, wordt deze direct verkocht. We vinden het jammer dat we niet mee mogen doen met de te paard dingen, maar begrijpen wel dat het voor ons (voornamelijk karli, met haar weinige paardrij-ervaring :P) gevaarlijk is. Als we op een groter cattle station terecht waren gekomen hadden we waarschijnlijk meer met de paarden mogen doen, maar ook in het ziekenhuis gelegen door de vele ongelukken die daar gebeuren. Iedereen verteld hierover het zelfde verhaal.

Voor zover ons verslag van deze keer, hopelijk kunnen we zo snel mogelijk weer een update aan jullie geven!




Wist je dat:
- De zonsondergang is hier elke dag super mooi!
- We hebben nu een echte grote spin van dichtbij gezien, een huntsman had zich verstopt in de vriezer. Zijn lichaam is echt zo groot als je hand, en dan moet je er nog poten bijtellen.
- Serana pakte een tak op waar een zwarte weduwe opzat, niet voor herhaling vatbaar.
- Ze hebben hier zo’n 25 gemotoriseerde voertuigen, waaronder 8 auto’s (voor 3 personen).
- Onthoornen van koeien ziet en klinkt veel pijnlijker als het brandmerken.
- Als je je mond niet dichthoud tijdens het werk en ademen, worden je tanden zwart, toch Serana?
- De koeien die getest zijn op drachtigheid laten verschrikkelijk veel scheten.
- Wij kijken er al niet meer van op als we ’s ochtends wakker worden en er bizons voor ons huis lopen, en als we door de paddocks rijden er zo’n 5 kangoeroes wegspringen. Hoe snel kan je wennen aan een situatie.
- Koeien kunnen ook best uit vrachtwagen springen, ze schijnen er zelfs goed in te zijn.
- Karli heeft vandaag haar eerste Australische bier gedronken, deze was lekker.

P.s. We hebben een beetje moeite met het toevoegen van foto's, vandaar dat deze bij ons vorige reisverslag ook later kwamen... momenteel doet de site ook niet wat we willen dus de bijbehorende foto's volgen nog!!!